آیا پیغمبر در کارهای خودش از نحس و سعد
ایام استفاده می‏کرد ؟ این خودش مسئله‏ای است . ما برویم سیره پیغمبر را
از اول تا آخر ببینیم ، تمام کتبی را که شیعه و سنی در تاریخ پیغمبر
نوشته‏اند مطالعه بکنیم ببینیم آیا پیغمبر اکرم در روش و متود خودش یکی‏
از چیزهایی که از آن استفاده می‏کرد مسئله سعد و نحس ایام بود یا نه ؟
مثلا آیا می‏گفت امروز دوشنبه است برای مسافرت خوب نیست . یا امروز
سیزده عید نوروز است هر کس بیرون نرود گردنش می‏شکند آن هم از سیزده‏
جانه از یک جا ؟ ! آیا چنین حرفهایی هست ؟ در سیره علی علیه السلام چطور
؟ در سیره ائمه علیهم السلام چطور ؟ ما هرگز نمی‏بینیم که

پیغمبر یا ائمه اطهار خودشان در عمل از این حرفها یک ذره استفاده کرده‏
باشند ، بلکه عکسش را می‏بینیم . در نهج البلاغه هست که وقتی که علی ( ع‏)
) تصمیم گرفت برود به جنگ خوارج ، اشعث قیس که آن وقت جزو اصحاب‏
بود با عجله و شتابان آمد : یا امیرالمؤمنین ! خواهش می‏کنم صبر کنید ،
حرکت نکنید ، برای اینکه یکی از خویشاوندان من که منجم است یک حرفی‏
دارد و می‏خواهد به عرض شما برساند . فرمود : بگو بیاید . آمد . گفت :
یا امیرالمؤمنین ! من منجم و متخصص شناختن سعد و نحس ایام . من در
حسابهای خودم به اینجا رسیده‏ام که اگر شما الان حرکت کنید بروید به جنگ‏
قطعا شکست می‏خورید و شما و اکثریت اصحاب شما کشته خواهند شد . فرمود :
هر کس که تو را تصدیق بکند پیغمبر را تکذیب کرده ، این مزخرفات چیست‏
که می‏گویی ؟ ! اصحاب من ! سیروا علی اسم الله بگویید به نام خدا ، به‏
خدا اعتماد و توکل کنید و حرکت کنید بروید . علی رغم نظر این شخص ،
همین الان حرکت کنیم برویم . و می‏دانیم که در هیچ جنگی علی ( ع ) به‏
اندازه این جنگ فاتح نشد .

علی رغم این روایات،روایات دیگر داریم که در تفسیر المیزان در ذیل یکی از آیات سوره فصلت:
« فی ایام نحسات » ذکر شده است . از مجموع روایاتی که از اهل‏
بیت اطهار رسیده است این مطلب استنباط می‏شود که این امور یا اساسا اثر
ندارد و یا اگر هم اثر دارد توکل به خدا و توکل به پیغمبر و اهل بیت‏
پیغمبر اثر اینها را از بین می‏برد . بنابراین یک مسلمان ، شیعه واقعی ،
در عمل به این امور اعتنا نمی‏کند ، اگر می‏خواهد برود مسافرت ، صدقه بدهد
، به خدا توکل کند ، به اولیای خدا توسل بجوید و به هیچیک از این امور
اعتنا نکند . از همه بالاتر این است که شما ببینید در تاریخ پیغمبر و
ائمه اطهار آیا یک دفعه هم اتفاق افتاده که خود آنها به این مسائل عمل‏
بکنند؟!     سیری در سیره نبوی ص 81 _ 83

در مسأله عامل ترس و ارعاب ، چه در
تربیت فردی کودک و چه در تربیت اجتماعی بزرگسال ، یک بحث این است‏
که آیا ترس و ارعاب عامل تربیت - به مفهوم پرورش و رشد دادن - است ؟
و آیا ترس می‏تواند عامل رشد دهنده روح انسان باشد ؟ نه ، نقش ترس این‏
نیست که عامل رشد دهنده باشد . ولی یک بحث دیگر این است که آیا عامل‏
ترس جزء عواملی است که باید برای تربیت کودک یا تربیت اجتماع از آن‏
استفاده کرد یا نه ؟ جواب این است : بله ، ولی نه برای رشد دادن و
پرورش استعدادها بلکه برای بازداشتن روح کودک یا روح بزرگسال در اجتماع‏
از برخی طغیانها . یعنی عامل ترس عامل فرونشاندن است ، عامل رشد دادن و
پرورش دادن استعدادهای عالی نیست ولی عامل جلوگیری  از رشد
استعدادهای پست و پائین و عامل جلوگیری از طغیانها هست .

 بنابر این در مواقعی ، از عامل ترس باید استفاده کرد . در عین اینکه‏
اما عامل ترس را عامل لازمی می‏دانیم. اما آن را عاملی رشد دهنده و پرورش دهنده نمی‏دانیم.

شهید مطهری / تعلیم وتربیت ص 60

ماه رمضان است و ماه توبه . شهید مطهری هم در این زمینه حرف برا زدن زیاد داره . حرفهایی که شاید تا حالا نشنیدی یا کمتر شنیدی. سعی ما بر این است مطالب ناب ایشان را در این ماه به قلم بیاوریم . امید است مورد عنایت آن شهید بزرگوار و بینندگان واقع گردد.

ایشان در کتاب ارزشمند آزادی معنوی می فرماید:

اولین منزل سلوک به خداوند ، منزل توبه است .

توبه یعنی چه ؟ ماهیت توبه از نظر روانی برای انسان چه حالتی است و

از نظر معنوی برای انسان چه اثری دارد ؟ در نظر بسیاری از ما توبه یک‏

امر بسیار ساده‏ای است ، هیچوقت به این فکر نیفتاده‏ایم که توبه را از نظر

روانی تحلیل بکنیم . اساسا توبه یکی ازمشخصات انسان نسبت به حیوانات‏

است ، یعنی انسان بسیاری ممیزات ومشخصات و کمالات و استعدادهای عالی‏

دارد که هیچکدام از آنها در حیوانات وجود ندارد . یکی از این استعدادهای‏

عالی در انسان ، همین مسئله توبه است . " توبه " بمعنی ومفهومی که‏

انشاء الله برای شما شرح می‏دهم ، این نیست که ما لفظ استغفر الله ربی و

اتوب الیه را به زبان جاری کنیم ، از مقوله لفظ نیست .

توبه یک حالت‏ روانی و روحی و بلکه یک انقلاب روحی در انسان است که لفظ استغفر الله‏

ربی و اتوب الیه بیان این حالت است ، نه خود حالت ، نه خود توبه ، مثل بسیاری از

چیزهای دیگر که در آنها لفظ ، خودش ، آن حقیقت نیست بلکه مبین آن‏

حقیقت است . اینکه ما روزی چندین بار می‏گوئیم استغفرالله ربی و اتوب‏

الیه نباید خیال بکنیم که روزی چند بار توبه می‏کنیم . ما اگر روزی یک‏

بار توبه واقعی بکنیم ، مسلما مراحل و منازلی از قرب به پروردگار را

تحصیل می‏کنیم .

ص 46

یکی از گناهان ، استخفاف نماز یعنی سبک شمردن نماز است . نماز
نخواندن یک گناه بزرگ است و نماز خواندن اما نماز را خفیف
شمردن ، استخفاف کردن ، بی اهمیت تلقی کردن گناه دیگری است . پس از
وفات امام صادق ( ع ) ابو بصیر آمد به ام حمیده تسلیتی عرض کند . ام‏
حمیده گریست . ابوبصیر هم که کور بود گریست . بعد ام حمیده به ابوبصیر
گفت : ابوبصیر ! نبودی و لحظه آخر امام را ندیدی ، جریان عجیبی رخ داد .
امام در یک حالی فرو رفت که تقریبا حال غشوه‏ای بود . بعد چشمهایش را
باز کرد و فرمود : تمام خویشان نزدیک مرا بگوئید بیایند بالای سر من حاضر
شوند . ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم . وقتی همه جمع شدند
، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طی می‏کرد یک مرتب چشمش‏
را باز کرد ، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت : « ان شفاعتنا لا
تنال مستخفا بالصلوه » ( 1 ) هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک‏
بشمارند ، نخواهد رسید . این را گفت و جان بجان آفرین تسلیم کرد .
امام نفرمود که شفاعت ما به مردمی که نماز نمی‏خوانند نمی‏رسد آن که‏
تکلیفش خیلی روشن است ، بلکه فرمود به کسانی که نماز را سبک می‏شمارند
. یعنی چه نماز راسبک می‏شمارند ؟ یعنی وقتی و فرصت دارد ، می‏تواند نماز
خوبی با آرامش بخواند ولی نمی‏خواند . نماز ظهور و عصر را تا نزدیک‏
غروب نمی‏خواند ، نزدیک غروب که شد می‏رود یک وضوی سریعی میگیرد و بعد
با عجله یک نمازی می‏خواند و فورا مهرش را می‏گذارد آنطرف ، نمازی که نه‏
مقدمه دارد و نه مؤخره ، نه آرامش دارد و نه حضور قلب .
_______________________________
آزادی معنوی ص70

 ا

از نظر اسلام اصول عقائد ، اجتهادی است نه تقلیدی یعنی هر کسی با فکر خودش باید آنرا حل بکند . پس این ادل دلیل براینست که از نظر اسلام نه تنها فکر کردن در اصول‏ دین جایز و آزاد است یعنی مانعی ندارد ، بلکه اصلا فکر کردن در اصول دین‏ در یک حدودی که لااقل بفهمی خدایی داری و آن خدا یکی است ، پیغمبرانی‏ داری ، قرآن که نازل شده از جانب خداست ، پیغمبر از جانب خداست ، عقلا بر تو واجب است [ می‏گوید ] اگر فکر نکرده اینها را بگویی من از تو نمی‏ پذیرم .
از همین جا تفاوت اسلام و مسیحیت بالخصوص و حتی سایر ادیان روشن‏ می‏شود .
در مسیحیت درست مطلب برعکس است یعنی اصول دین مسیحی ، ماورای‏ عقل و فکر شناخته شده است اصطلاحی هم خودشان وضع کردند که اینجا قلمرو ایمان است نه قلمرو عقل
یعنی برای ایمان یک منطقه قائل شدند و برای عقل‏ و فکر منطقه دیگر گفتند حساب عقل و فکر کردن یک حساب است ، حساب‏ ایمان و تسلیم شدن ، حساب دیگری است تو می‏خواهی فکر کنی در قلمرو ایمان حق فکر کردن نداری قلمرو ایمان فقط قلمرو تسلیم است‏ ، حق فکر کردن در اینجا نیست. ببینید تفاوت ره از کجاست تا به کجا ؟
یکی اصول دین خودش را ، منطقه ممنوعه برای عقل و فکر اعلام می‏کند ، و دیگری نه تنها منطقه ممنوعه اعلام نمی کند ، بلکه منطقه لازم الورود اعلام‏ می‏کند که عقل باید در این منطقه وارد بشود ، اگر وارد نشود من چیزی را نمی پذیرم این ، معنی آزادی تفکر است . بنابراین اگر کسی واقعا در این مسائل فکر کند ، آیا از نظر اسلام حق‏ دارد ؟ مسلم حق دارد،لازم هم هست فکر کند آیا اگر کسی واقعا به فکرش‏ از نظر منطقی یک چیزی می‏رسد درباب خدا ، در باب قیامت ، در باب‏ نبوت ، فکر می‏کند و یک اشکال به ذهنش می‏رسد ، حق دارد این اشکال را به‏ دیگران بگوید که برای من در این مسئله شبهه ای پیدا شده است ، بیائید این شبهه را برای من حل بکنید ؟ البته آزاد است ، اشکالش باید حل بشود سؤال کردن در مسائل اصول دین ، امر واجب و لازمی است از پیغمبر اکرم‏ سؤال می‏کردند ، از علی ( ع ) سؤال می‏کردند ، از سایر ائمه اطهار سؤال‏ می‏کردند ، زیاد هم سؤال می‏کردند و آنها هم جواب می دادند این کتابهای‏ احتجاجاتی که ما داریم ( و غیر آنها ) نشان میدهد در زمینه اصول دین در
اسلام چقدر حق آزادی بیان و حق آزادی سؤال داده شده است . تا وقتی که انسان‏ روحش روح تحقیق و کاوش است و انگیزه اش واقعا تحقیق و کاوش و فکر کردن است ، اسلام می‏گوید بیا فکر کن ، هر چه بیشتر فکر و سؤال بکنی ، هر چه بیشتر برایت شک پیدا شود ، در نهایت امر بیشتر به حقیقت می‏رسی  بیشتر به واقیت می‏رسی این مسئله را ما مسئله فکر می‏نامیم .

___________________________________

پیرامون جمهوری اسلامی ص 95 و 96

عقیده بعضی از کارشناسان اجتماعی این است که علت این افراط و بی‏
بندوباری ، توهمهای غلطی است که اجتماع درباره حجاب داشته است . علت‏
این بوده که حقایق گفته نشده است . اگر همانطور که اسلام خود گفته است‏
گفته می‏شد کار به اینجاها که کشیده است کشیده نمی‏شد . اینجا از
آنجاهاست که باید گفت : " از پاپ کاتولیک‏تر نباید بود " ، " کاسه‏
از آش گرمتر صحیح نیست " .
قرآن کریم در سوره حجرات می‏فرماید : " « یا ایها الذین آمنوا لا
تقدموا بین یدی الله و رسوله » " ( 1 ) . یعنی ای مؤمنین ! از خدا
و رسول خدا جلو نیفتید . مقصود از جلو افتادن از خدا و پیغمبر اینست که‏
کار دینداری و مقدس مأبی را به جائی رسانیم که خدا و رسول نگفته‏اند و
بخواهیم از پیغمبر هم جلوتر حرکت کنیم . پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  می‏فرماید :  « ان الله یحب ان یؤخذ برخصه کما یحب ان یؤخذ بعزائمه »  . یعنی خداوند دوست دارد هر چیزی‏ را که مباح قرار داده است و رخصت فرموده مردم آنرا مباح شمارند همچنانکه دوست دارد هر چه را نهی کرده است ناروا به شمار آورند .
ممکن است نظر من اشتباه باشد . مکرر گفته‏ام که در اینگونه مسائل که‏
مسأله فرعی است ، هر کس باید فتوای مرجع تقلید خود را بخواهد و عمل کند
. ولی از نظر آنچه به نام مصلحت اندیشی عنوان می‏شود که می‏گویند مصلحت‏
نیست گفته شود هر چند حقیقت باشد . عقیده من برخلاف این مصحلت اندیشی‏
است . من مصلحت را در گفتن حقیقت می‏دانم . آنچه مصلحت ایجاب می‏کند جز این نیست که باید این خیال را از سر زنان امروز خارج کنیم که می‏گویند
حجاب در عصر حاضر غیر عملی است ، ثابت کنیم که حجاب اسلامی کاملا منطقی‏ و عملی است .
ثانیا کوشش کنیم که در فعالیتهای فرهنگی ، اجتماعی ، بهداشتی ،
واحدهای اختصاصی برای زنان به وجود آوریم و با فعالیتهای مختلط و واحدهای‏
مختلط که تقلید احمقانه‏ای از اروپائیان است مبارزه کنیم . تنها در این‏
صورت است که زنان شخصیت واقعی خود را باز خواهند یافت و به نام آزادی‏
و مساوات ابزار و بازیچه و احیانا وسیله اطفاء شهوت مردان قرار نخواهند
گرفت .
__________________________________
1 - سوره حجرات ، آیه . 1

مساله حجاب ص 253و 354

مدیریت حافظه

شهید مطهری در این باره می نویسند:

افراد از نظر هوش ، فهم ، استعداد و حافظه با یکدیگر اختلاف دارند .
انسان‏های رشید از حافظه خود بهره برداری صحیح می‏کنند ولی آدمهای غیر از
رشید ، ممکن است حافظه بسیار نیرومندی نیز داشته باشند اما نتوانند از
آن استفاده کنند . آدم غیر رشید تصور می‏کند . حافظه یک انبار است .
انباریکه باید دائما آن را پر کند ، هر چه پیدا کرد آنجا پرت کند . عینا
مانند انبار یک خانه که احیانا وارد می‏شوی می‏بینی یک تکه حلبی ، یک‏
قطعه فلز ، یک میز شکسته ، یک صندلی شکسته در آنجا افتاده است .
اما آدمی که رشید باشد در بهره برداری از حافظه خود دقت می‏کند . اولین کاری‏ که انجام می‏دهد عمل انتخاب است . یعنی حافظه خود را مقدس می‏شمارد ،
حاضر نیست هر چه شد در آن سرازیر کند . حساب می‏کند که دانستن چه‏
چیزهائی برای او مفید است و چه چیزهائی بی‏فایده است . مفیدها را درجه بندی می‏کند و مفیدترها را انتخاب می‏کند سپس آنها را به حافظه خویش می‏سپارد آن‏
چنانکه امانتی را به امینی می‏سپارد ، در خود سپردن دقت می‏کند ، یعنی‏
واقعا و به طور دقیق و روشن آن را وارد ذهن می‏کند و سپس تحویل حافظه‏
می‏دهد . مثلا کتابی را مطالعه می‏کند ، یکبار می‏خواند . انسان کتاب را بار اول‏
به قصد لذت می‏خواند در این صورت نمی‏تواند در مورد مطالب کتاب ، حساب‏
و قضاوت کند ، دور دوم می‏خواند ، حتی قویترین حافظه‏ها نیازمند است که‏
یک کتاب مفید را لااقل دوبار پشت سر هم بخواند ، پس از آن مطالب را
تجزیه و تحلیل و دسته بندی می‏کند و هر مطلبی را با توجه به اینکه از چه‏
دسته مطالب است به حافظه می‏سپارد ، بعد کوشش می‏کند که کتاب دیگری را
در دستور مطالعه قرار دهد که در موضوع کتاب پیشین است ، حتی الامکان تا
از موضوعی فارغ نشده است و در حافظه به صورت روشن و منظم نسپرده است‏
وارد موضوع دیگر نشود . اشتباه است اگر انسان یک کتاب را مانند یک‏
سرگرمی مطالعه کند و قبل از آنکه مطالب کتاب درست جذب ذهن شده باشد و
ذهن فرصت تجزیه و تحلیل پیدا کرده باشد به کتاب دیگر و موضوع دیگر
بپردازد . امروز کتب تاریخی ، فردا روانشناسی و پس فردا مثلا کتب مذهبی‏
مطالعه کند همه مخلوط می‏شوند و حکم انباری بی نظم را پیدا می‏کند .
انسان رشید کتابها و مطالبی را که برای خود لازم می‏داند جمع می‏کند آنها
را مکررا مطالعه و دسته بندی و سپس خلاصه می‏کند . خلاصه را یادداشت
و به حافظه خود می‏سپارد بعد به‏ موضوع دیگر می‏پردازد .
چنین فردی اگر حافظه‏اش ضعیف هم باشد از آن‏
حداکثر استفاده را می‏کند و مثل کسی می‏شود که کتابخانه منظمی با قفسه‏های‏ مرتب دارد ، کتابخانه‏ای که هر قفسه‏اش به کتاب‏های معینی در رشته خاص‏
مربوط می‏شود به طوری که هر کتابی را که بخواهد فورا دست می‏گذارد روی آن‏
و آن را می‏یابد اما اگر غیر از این باشد همانند آدمی است که کتابخانه‏ای‏
با هزارها کتاب داشته باشد اما کتابها را روی یکدیگر ریخته است . هر
وقت کتابی را بخواهد دو ساعت باید دنبالش بگردد تا پیدا کند . این بود
مثالی از مدیریت صحیح و ناصحیح در مورد بهره برداری از یکی از قوای هوشی‏ و عقلانی انسان .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

امدادهای غیبی ص۱۱۰
بخوانیم و قدر این مطالب را بدانیم

مسابقه بزرگ کتابخوانی به مناسبت سال پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از دو اثر ارزشمند شهید مطهری ره 

 سیری در سیره نبوی                        خاتمیت

آخرین مهلت ثبت نام : ۲۴ شهریور

دوستان اردکان ، میبد و توابع این دو میتوانند برای ثبت نام به مرکز مطالعاتی شهید مطهری اردکان مراجعه فرمایند.

آدرس: اردکان یزد- خ صدر آباد- پیچ فاضل- روبروی اداره ثبت سابق

تلفن: ۰۳۵۲- ۷۲۳۰۷۷۴

زمان مسابقه: بعد از ماه مبارک رمضان

جوایز: سفر عمره و عتبات عالیات ـ سکه بهار آزادی ـ نیم سکه و ربع سکه ـ و جوایز دیگر

توجه: این مسابقه از طرف دفتر حضرت آیه الله فاضل لنکرانی و با همکاری مرکز مطالعاتی آثار شهید مطهری اردکان برگزار می گردد.

از باقیمانده تعطیلات بهره بریم.

تفاوت دوره جدید با دوره قدیم‏ علم در چیست ؟
در دوره جدید ، علم سرعت و پیشرفت فوق العاده‏ای پیدا
کرد . یک مرتبه مثل اینکه مانعی را از جلوی چرخ علم برداشته باشند ، علم‏
، به سرعت شروع کرد به حرکت کردن ، در صورتی که حرکت علم در دوران‏
قدیم کندتر بود . اما علت این سرعت در دوره جدید چیست ؟ آیا علمای‏
جدید مثل پاستور ، نبوغ بیشتری از علمای قدیم مثل بقراط و جالینوس و
بوعلی سینا داشته‏اند ؟ به عبارت دیگر آیا علت این است که در دنیای‏
جدید اشخاص خارق العاده‏ای پیدا شدند که در دنیای قدیم چنین شخصیتها و
مغزهای متفکری نبودند ؟ نه ، چنین نیست . شاید امروز احدی ادعا نکند که‏
نبوغ پاستور یا دیگران از نبوغ ارسطو ، افلاطون ، بوعلی سینا ، بقراط ،
جالینوس ، و یا خواجه نصیر طوسی بیشتر بوده ، ولی سرعت
و موفقیت کار اینها بیشتر بوده است . سرش چیست ؟
می‏گویند سرش این است که اسلوب علماء یک مرتبه تغییر کرد . از وقتی‏
که اسلوب(روش) علماء در تحقیق عوض شد ، سرعت پیشروی علم بیشتر شد . اسلوبها
در موفقیتها نقش دارند . ممکن است شما یک فرد نابغه و باهوش و با
استعداد و پرکاری را در راس یک مؤسسه قرار بدهید و نتواند اداره بکند .
فرد دیگری را که به اندازه او نبوغی از نظر حافظه و هوش و استعداد و
درک ندارد ، در راس همان مؤسسه قرار بدهید و بهتر اداره بکند ، از باب‏
اینکه سبک و روش او بهتر است .
مثال واضحتر و روشنتری بزنیم : مکرر افرادی را دیده‏ایم که بسیار باهوش‏
، با استعداد و پر حافظه هستند ، اما موفقیت اینها در یادگیری ، کمتر از
موفقیت کسانی است که از نظر هوش و حافظه و قدرت کار ، در سطح‏
پائینتری قرار دارند . چرا ؟ برای اینکه سبک کار اینها بهتر است . مثلا
یک آدم خیلی پر حافظه ممکن است در شبانه روز شانزده ساعت یکسره کار
بکند . اما چگونه ؟ یک کتاب را از اول تا آخر مطالعه می‏کند . بعد فورا
کتاب دیگری را برمی‏دارد و مطالعه می‏کند . در صورتی که این کتاب در یک‏
رشته است و آن کتاب در یک رشته دیگر . بعد کتابی دیگر ، بعد یک درس‏
دیگر ، یک بلبشوئی راه می‏اندازد . ولی یک نفر ممکن است که قدرت هشت‏
ساعت کار بیشتر نداشته باشد ، ولی وقتی کتابی را مطالعه می‏کند اولا با
دقت می‏خواند نه با تندی ، ثانیا به یک دور خواندن اکتفا نمی‏کند ، یک‏
بار دیگر همین کتاب را می‏خواند . به کتاب دیگری دست نمی‏زند تا مطالبی که در این‏
کتاب خوانده ، در ذهنش وارد بشود . به این حد نیز قناعت نمی‏کند . در
نوبت سوم مطالب خوبی را که در این کتاب تشخیص داده است و لازم می‏داند
، در ورقه های منظمی فیش برداری می‏کند ، یادداشت می‏کند ، یعنی یک‏
حافظه کتبی برای خودش درست می‏کند که تا آخر عمر هر وقت بخواهد ،
بتواند فورا به آن مطالب مراجعه کند . این کتاب را که تمام کرد ،
کتابهای دیگری را که متناسب با همین موضوع هستند مطالعه می‏کند . بعد از
مدتی از مطالعه کردن این جور کتابها بی‏نیاز می‏شود . بعد می‏رود سراغ یک‏
سلسله کتابهای دیگر . اما آدمی که امروز این کتاب ، فردا آن کتاب و پس‏
فردا کتاب دیگری را مطالعه می‏کند ، مثل کسی می‏شود که وقتی می‏خواهد غذا
بخورد ، یک لقمه از این ، دو لقمه از آن ، چهار لقمه از نوع دیگر و پنج‏
لقمه از آن دیگری می‏خورد . آخر معده خودش را فاسد می‏کند . کاری هم انجام‏
نداده است . اینها مربوط است به سبک و روش و اسلوب .
حماسه حسینی 1/239

اردوی دو روزه رایگان  به شهر مقدس قم در آستانه نیمه شعبان میلاد مهدی فاطمه ( عجل الله فرجه)  با ثبت نام و خواندن دو کتاب!!!!!

ثبت نام کنید