یکی از گناهان ، استخفاف نماز یعنی سبک شمردن نماز است . نماز
نخواندن یک گناه بزرگ است و نماز خواندن اما نماز را خفیف
شمردن ، استخفاف کردن ، بی اهمیت تلقی کردن گناه دیگری است . پس از
وفات امام صادق ( ع ) ابو بصیر آمد به ام حمیده تسلیتی عرض کند . ام‏
حمیده گریست . ابوبصیر هم که کور بود گریست . بعد ام حمیده به ابوبصیر
گفت : ابوبصیر ! نبودی و لحظه آخر امام را ندیدی ، جریان عجیبی رخ داد .
امام در یک حالی فرو رفت که تقریبا حال غشوه‏ای بود . بعد چشمهایش را
باز کرد و فرمود : تمام خویشان نزدیک مرا بگوئید بیایند بالای سر من حاضر
شوند . ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم . وقتی همه جمع شدند
، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طی می‏کرد یک مرتب چشمش‏
را باز کرد ، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت : « ان شفاعتنا لا
تنال مستخفا بالصلوه » ( 1 ) هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک‏
بشمارند ، نخواهد رسید . این را گفت و جان بجان آفرین تسلیم کرد .
امام نفرمود که شفاعت ما به مردمی که نماز نمی‏خوانند نمی‏رسد آن که‏
تکلیفش خیلی روشن است ، بلکه فرمود به کسانی که نماز را سبک می‏شمارند
. یعنی چه نماز راسبک می‏شمارند ؟ یعنی وقتی و فرصت دارد ، می‏تواند نماز
خوبی با آرامش بخواند ولی نمی‏خواند . نماز ظهور و عصر را تا نزدیک‏
غروب نمی‏خواند ، نزدیک غروب که شد می‏رود یک وضوی سریعی میگیرد و بعد
با عجله یک نمازی می‏خواند و فورا مهرش را می‏گذارد آنطرف ، نمازی که نه‏
مقدمه دارد و نه مؤخره ، نه آرامش دارد و نه حضور قلب .
_______________________________
آزادی معنوی ص70